't leven te lieven,
smaakte te primitief,
een lief om voor te leven,
dat gegeven werd een grief
welke ik naar 't graf droeg.
Vroeg of laat gaat het naar droef,
deze teleurstelling van dageraad-
liever nog was ik geketend. Willoos,
maar machtelozer dan uit nood;
zo zwanger te zijn van de dood.
Hef ik mijn hoofd, voel het zwaard,
Damokles is bedaard en verslagen
maar de dagen breken de benen om,
weerom is het de adem die me keelt-
ik ben het die me van het leven besteelt.
David Matser: | Dinsdag, maart 13, 2012 11:33 |
mooi dromerig verwoord | |
Els huurman.: | Zaterdag, maart 03, 2012 17:42 |
Heel mooi verwoord. groetjes van Els Huurman |
|
Auteur: Erwin. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 03 maart 2012 | ||
Thema's: |