Verdomd als het niet raar is,
dan lijkt het niet interessant genoeg.
Dus dag, doeg en tot nooit weer wederziens,
lopen wij elkaar voorbij.
Blij blij blij, dat de bom ergens anders barst,
maar liever niet in de eigen schone heile welt.
Want zoals al voorspeld in menig heilig boek,
raakt zo menig mens het spoor bijster.
In deze tijden van grote omwentelingen,
wil men liever een ander lied zingen.
Als die gouwe ouwe shitzooi van weleer,
die de massa met de paplepel werd ingegoten.
En dat is het ergste wat sommige mensen zich voor kunnen stellen. Zij die hun tentakels overal hebben zitten.
Gewetenloos als altijd profiteren van andermans lijden en pijn. Tot het venijn toeslaat bij degene die als vanouds het ouwe liedje blaat.
Dan breekt een nieuwe tijd aan, een waar wij zijn verlost uit de waan en waar de roes wegtrekt die ons al die tijd benevelde.
En dan, en dan, zijn we weer die vrije vogels die hun vleugels uitstrekken en er gewoon voor gaan.