Kon ik maar weer dat kleine meisje zijn, wist nog niks van liefde voelde nog geen echte pijn.
Huilen om een schaafwond meer deed ik niet,
had nog een vader in me leven wist nog niks van echt verdriet.
Maar een klein meisje dat ben ik niet meer,
ben een meisje van bijna 14 met pijn keer op keer.
Steeds opnieuw verdwijnt er een stukje uit me hart,
alles raak ik kwijt komt er ooit een nieuwe start?
Zelfs hij liegt tegen me elke keer weer, zeggen dat hij mij wil maar dan toch naar een ander gaan elke keer.
ik snap mezelf niet weet niet wat ik doe,
wat mensen me ook aandoen steeds ga ik weer naar ze toe.
Ik moet dit niet pikken veranderen is wat ik moet,
misschien dat alles me dan niet meer zoveel pijn doet.
Sterk staan dat is wat ik steeds probeer,
maar vaak stort ik uit in tranen alles doet me zoveel zeer.
Houden van iemand dat is wat me bang maakt,
elke keer weer verlaten worden dat is wat me raakt.
Iemand anders zijn dat wil ik soms zo graag,
een vader die er voor me is dat is alles wat ik vraag.
Ik hoop dat op een dag alles anders is,
ik wil weer gelukkig zijn en wil hebben wat ik nu zo erg mis.