FIETS
Spoedig zal ik de eenzaamheid van dit deerlijke leven weer dienen
Doch, om niet compleet teloor te gaan zonder enig verweer
Aan de smartelijke achteloosheid van de sociale banden, de nietsontziende
Verborgen feiten die ik in nutteloos verzet ontbeer
Balanceer ik op de vezels van de twijfel, de balk van de onvermijdelijke taal
Contrasterend met haar gedachten van onverschillige eenvoud
En terwijl ik mijn zorgen bij mijn krankzinnigheid verhaal
Is het niets anders dan het besef van zinloosheid die zich bij het naderend eindpunt ontvouwt
In al mijn kortzichtigheid geef ik uiteindelijk blijk
Van mijn zorgen zorgvuldig tot onverschilligheid gesponnen
Maar zij antwoordt slechts met zorgen door eenvoud ontgonnen
“Laten we het houden op tot kijk”