Uren, dagen, weken en maanden.
Ik kan niet stoppen, mag niet falen.
Mentaal gemaakt van staal, maar het regent te fel op die grijze massa.
Roest en zwak alles bezwijkt, al mijn doelen, hoop en warmte.
Ik sta op een piek, de piek van doorgaan. Ik kan niet meer hoger want het einde is bereikt.
Het starte allemaal toen ze weg ging, een grote zak vet en viezigheid dat bleef over.
Gesteld om het te verbranden, ik zou het gaan verbranden zo zou ze terug komen.
VERANDERING, ik moet het tonen VERANDERING. Mensen zien me niet serieus, ben maar die jongen, die vieze vette jongen.
Die heeft geen been om op te staan, geen woord om te zeggen. Laat hem maar wat eten dan is hij gelukkig.
Gesteld dat beeld te veranderen, uren, dagen, weken en maanden geleden.
Ben dat gevecht aan gegaan, kan me amper herinneren hoe de tijd is voorbij gegaan.
Ik sta nu op niveau, ben zoals de rest. Mentaal voel ik mezelf opgesloten, ik doe alles perfect.
School, beweging, eetgewoonte.. toch ben ik alles kwijt.
Dank aan de morele druk om mij zo gek te maken, om mij om te draaien en mezelf neer te steken.
Ik weet niet meer wie ik ben of wat ik ben, alles lijkt oneerlijk.
Elke dag is nu een strijd, ik voel me amper mens, routine is alles. Wat is er gebeurd?
Heb ik nu wat ik wil? Gezond? Sociaal geaccepteerd? Wat is goed en wat is fout?
Al deze gedachtes, ze komen harder en harder terug. Het is mijn menselijkheid. Maar wat me nu begeleid dat ben ik niet.
Het is de illusie, de illusie om geaccepteerd te worden als je het '' juiste '' pad volgt.
Ben er klaar mee, ik moet kunnen ademen, dik of dun, alleen of met iemand, dit kan niet meer.
Geef me lucht.