Een punt.
Het troosteloze tafereel
uit de inspiratieloze gang
van apatische gedachten
meer is me vandaag
ogenschijnlijk niet gegund,
dit lamentabele punt.
Het is een mooi begin
of héél misschien zet ik
hem wel op het eind
dan calligrafeer ik later wel bij
in zelfverdichte Japanse stijl
van boven naar onder
of was het nu eerder
van rechts naar links
contractie van het stel,
geen chinees die het weet
wat maakt het ook uit
als woorden niet willen vloeien
beelden zich niet langer openbaren
en de invals-bron uitgeput blijkt te zijn
dan mag je nog dromen
van schrijven in 3-D
poëzie is er niet bij
ach wat,
dan laat ik
begin en einde
toch gewoon
samenvloeien
in dit punt, punt.
En jij, jij noemt het kunst