.... - Altijd zijn er, in ieder van ons,
deze twee, degene die blijft,
degene die weggaat - ....
Maar ik ben degene
die altijd weggaat.
Het eerste afscheid was het meest -
was het meest
Stilte,
Ik sprak niet,
antwoordde de mensen
niet die stonden te wuiven
bij het zachte ruizen
herinneringen die flapperde in de wind.
Ik ben degene
die altijd weggaat.
Soms vraagt men mij of
ik op zoek ben naar een plek
die mijn ziel kan doen stoppen
met zwerven
een plek waar ik kan blijven
zonder dat ik wil vertrekken.
Wie weet.
Misschien ligt het geluk
in de mogelijkheden altijd te kunnen vertrekken -
Maar ik verliet nooit mijn thuis.
Ik sleepte het met me
mee - hier in mijn duisternis
in mezelf. Als ik terugga, op mijn stappen terugkeer
dan zal ik dat eerste thuis
nergens buiten mijzelf vinden
in die plek zo dicht bij mijn hart.
Het werd mij niet toegestaan
Om veel mee te nemen
maar ik slaagde erin mijn thuis
te verbergen achter mijn hart.
Kijk naar het verlaten strand
nu is het donker - geen zon
om de golven goud te kleuren,
geen maan om de golven
in een zilveren net te vangen -
Kijk
naar de bijna- duisternis
als de zee zonder masker is
is zij geen schoonheidskoningin.
Nu houdt de wind op met
woeden in de wildernis -
Terwijl de aarde roept
en het hart roept
Kom terug,, kom terug -
Ik ben degene
die altijd weggaat.
Omdat ik moet -
met mijn thuis intact
Maar altijd verhuizend
zodat de ramen niet meer
bij deuren passen - de kleuren
tegen elkaar botsen in de tuin -
En de oceaan voorleeft in de slaapkamer.
Ik ben degene
die altijd weggaat
met mijn thuis
dat alleen in mij kan wonen
in mijn bloed - mijn thuis dat
in geen enkele aardrijkskunde past.
.