De schrik komt binnen als een klap,
langzaam afgespeeld als een kwelling
komt hij binnen en doet het pijn.
Overal kan je het voelen
Het verspreid door je aderen, je bloed,
door je lichaam en je geest.
De schrik springt naar je ogen
die vol lopen met tranen die niet vallen mogen
probeer je ze weg te pinken.
Maar het is al te laat
het vonnis is gesproken en hopeloos ben je
achter gelaten maar nooit alleen.
Wachtende op wat komen gaat
met de schrik als litteken,
je enige hoop.