Het kostte mij bijna het leven
En ik dacht nooit meer te herstellen
Dagen vol tranen en verdriet
Dat overliep naar jaren woede en onbegrip
Eenzaamheid was nog nooit zo aanwezig
Wortels zijn afgehakt zonder twijfel
Niemand dacht twee keer na over woorden
Niemand hield rekening met mijn gevoel
Herinneringen die mij pijnigden
Woorden die mij achterna volgden
Mijn woede zal nooit verdwijnen
Mijn verdriet zal nooit kalmeren
Maar toch is het nu gebeurd
Toch is het eeuwige donker verdwenen
Langzaam verschijnt een glimlach
Langzaam begint de zon weer te schijnen
Nu leuke herinneringen mijn gedachten betreden
Nu ik echt kan ademen van opluchting
Nu ik begrijp dat wij beter zijn zonder elkaar
Nu ik eindelijk gelukkig durf te zijn