vroeger... ik proef de klanken terwijl het woord door mn lippen ontsnapt..
denkend aan dat kleine meisje dat ik ooit was...
mn dromen.... mn gedachtes... mn strijd.... en mn zoektocht naar liefde...
terugkerend naar de realiteit tast ik diep binnenin mij naar mn wonden en littekens...
mn zwaar gewonde hart vol scheuren en barsten pompt vrolijk verder....
kijkend om me heen naar mn huis, mn dieren en alles wat ik door hard vechten heb bereikt...
besef ik me dat dit kleine meisje inmiddels een trotse volwassen vrouw is...
door schade en schande wijs...
gekwetst vernederd gepijnigd.....
maar dit kleine meisje.. volwassen vrouw... staat nog steeds....
en ze zal ook blijven vechten blijven staan...
want opgeven is geen optie.....