Nooit te laat
De laatste tijd heb ik gelopen..., in stad en land
mijmerend, met wat men noemt : Goed verstand
piekerend, over wat mij in het leven is nagelaten
tot wat het zal dienen, hetgeen ikzelf zal nalaten.
Is er, in deze wereld, al geen zottigheid genoeg ?
Is wat ik kreeg niet ’t antwoord op wat ik vroeg ?
Soms..., zou ik het allemaal ‘zo’ kunnen opgeven
al ’t goede van ‘t heden, ’t nare van het verleden
maar toch is er iets, dat in het achterhoofd draalt
iets dat me toefluistert..., en knaagt..., en vraagt :
Waarom zeg je niets..., doe iets... in hemelsnaam
blijf daar niet, met zo’n uitstreken gezicht, staan
het enigste wat je ‘zo’ bereikt is ‘plaats innemen’
doe iets..., en voel je voor eens niet zo verheven.
Dit is iets, dat je niet aan anderen hoeft te laten
jouw zelfmedelijden, het zal echt niemand baten.
’t Is makkelijk zat..., stellen dat je niks meer voelt
je bent heus nog niet toe aan een schommelstoel
en die wandelstok, die kan nog wel even wachten
maar niet je ziel, en haar gespiegelde gedachten.
Dus vooruit, doe iets... en zeg waar het op staat
geloof me..., daarvoor is het nooit te laat.
Schoonbeek, 6 Oktober 2014