Eenzaam dwaalt ze door het leven
en toch door zovelen omgeven
de mensen in haar omgeving, onwetend over haar pijn
de gescheurde zielen binnenin, niemand die weet dat ze er zijn

al heel haar leven vecht ze om te mogen bestaan
alle tegenslagen pakte ze meteen aan
toch is ze nog steeds op de vlucht
cirkelend boven haar leven als een vogel in de lucht

enkel tot overleven is ze in staat
maar dat is niet waar het echt om gaat
geluk en ontspanning zou ze moeten kunnen voelen
niet elke dag vechten omdat de levenslust wil bekoelen

al bijna dertig jaar duurt haar eenzame strijd
mijn hart wordt gevuld met spijt
als ik naar haar eenzaam persoontje kijk
had ik zoveel jaren geleden wel gelijk?

toen heb ik alles gedaan om de hel door te komen
maar heb ik hierdoor haar kans op een normaal leven niet ontnomen?
haar beschermen was mijn reden toen, en dat is wat ik nog steeds wil
de ziel beschadigd het hart koud en kil

de zelfhaat is van haar gezicht af te lezen
zal ze ooit kunnen genezen?
van het leed dat ze heeft geleden
of is ze nu echt moe gestreden?

ze doet zoveel voor de anderen in haar leven
toch blijft ze zelf in de duisternis zweven
elke dag holt ze zichzelf voorbij
nog steeds geketend en nooit vrij

vrij om zichzelf te kunnen accepteren
om ontspanning te leren
tot ze helemaal uitgeput onder de dekens kruip
naar de hel die haar in haar dromen nog steeds besluipt

wanhopig wachtend op het aanbreken van de volgende morgen
die haar zal afleiden van de vele innerlijke zorgen
wat ik niet allemaal zou willen geven
om haar te laten proeven van het goede in het leven

denkend aan het zware verdriet dat ze met zich meedraagt
en toch weer elke dag verder doet, zonder dat ze klaagt
zorgt voor een eenzame traan die rolt over mijn gezicht
daarom speciaal voor haar dit gedicht

N.