jaar na jaar
legt zich bij het herinneren
en altijd nog dezelfde maan
tussen de grijze wolken
zwaar drukken steden op de aarde, zielen
die reeds gestorven zijn
aan oorlogen
en soms ook aan het leven
oneindig lijkt de nacht
die koud over de daken waait
in haar eentonigheid rust angst
voor donkere tijden
al denken wij
dat alles eindig is
onwrikbaar vast
door ons niet te begrijpen
de liefde blijft
en niemand kan haar mijden
sunset 19-05-201