soms komen mensen
en dan toon ik hen
vanuit mijn vensters
de kobaltblauwe
middagen die door
het vrolijke lachen
van studenten galmen
zij geuren naar
vers gebakken brood
wrijven hun buiken
en hun ziel, denk ik
is als een straathond
die uitgehongerd
op oude knoken knaagt
bij het zien van
gekscherende
verpleegsters
in hun rookpauzes
grimlach ik terwijl
clowns in parade
voorbij marcheren
- stipt op tijd
en altijd voor
de doodgravers
sunset 10-08-2016