Eén Woord.
Uitvaart van Oma
kleinkind’ren met rozen
elk had één woord rond haar bedacht
waarin de toonzet
van haar wezen
verborgen lag als innerlijke kracht.
Bij ied’re roos
die werd ingestoken
in de vaas , vooraan bij de kist
klonken die woorden
dankbaar en troostend
waarvan ieder zich had vergewist.
Die kleine schaar
dicht om de kist heen
als tweede graadse nageslacht.
beleefde Liefde
haar bezorgdheid
daarover nauw’lijks nagedacht.
Die proefde zij
uit al die jaren
die in hun Oma , steeds ontmoet
vreugde en blijdschap
warmte aandacht
in de aanvang van hun zijn begroet.
Als eigen les
voor komend leven
wat je geraakt heeft , draag je uit
ingang tot verkregen
tijd en jaren
geënt op Oma’s eindbesluit.
th