Ode aan het zinloze...
Ode aan het zinloze…
Oneindig is de weg die we moeten bewandelen,
trager, zinloos streven naar het dode leven.
Dat de waarheid ons tot wanhoop brengt
houdt mijn ingehouden woede in bedwang.
Een berg te hoog, een dal te diep,
alles is ongerijmd, mij benauwt enkel de toekomst,
en mijn muze die weigert voor mijn wil te zwichten.
Ik, ik die mijn sterven beleeft als pure noodzaak.
Hoe gun ik mijn denken de rust als elk ogenblik
zich bewust is van de maskers die we dragen.
Waarom lonkt daar het duister in gedachten,
als overdag het dierbaar licht niet wil schijnen?
Een dialoog tussen vroegere gewoontes
en verlangens die naar het onbekende smachten,
het leven is ouder dan de herinnering aan de geboorte,
nog ouder dan de leegheid van het dagelijkse bestaan.
Zelfs als dat het enigste is dat houvast biedt…
esteban 23 april 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, april 24, 2021 22:31 |
| Goed, heel goed geschreven Esteban. Ik herlees. Het voelt diep Zelfs een ode aan het zinloze ( mooie titel) kan voelen en ook laten meevoeren voor de lezer. Mooi geschreven Esteban. |
|
| teun hoek: | Vrijdag, april 23, 2021 11:53 |
| mooi. th | |
| M-Rose: | Vrijdag, april 23, 2021 10:30 |
| Yep Esteban de Muzen schenken bloemen van tedere woorden die het geluk naar jou toebrengen in een moment een fluister een droom als dat geen houvast biedt onder zon en maan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2021 | ||
| Thema's: | ||