Rode sangria…
Misschien hebben mijn woorden gisteren gezegd
dat het nodig was, dat het werkelijk nodig was
wanneer ik me met haar laatste warmte bedekte.
Misschien was het omarmen een wanhopige strohalm
op de dagen dat dagen nog in zonneschijn straalden.
Wat overblijft zal opnieuw hoop zijn hopen we.
Ik scheur de blaadjes van de kalender
en verdrijf de natte gedachten met elke selfie
die jij en ik in het paradijs namen.
We lachten bij kathedralen en bootjes van papier,
bij elke verbaasde blik en opgesperde monden.
Pas nu zien we dat heel het leven één groot
openluchtterras met mooie mensen was.
Er stond heel dikwijls een karaf sangria in de weg
en miljoenen sterren aan de bejubelde hemel.
Elke potentiele vrijer bekeek mij met afgunst in de ogen.
Nu zie ik je regendruppels verzamelen
en de tijd haar vergankelijkheid bekampen
terwijl je met een lispelende stem
door het land van duizend herinneringen reist.
Langs de dakgoot druppelen de eerste tranen.
“Ik zie je graag” zeg ik tegen mijn ontvolkte stad
en vervloek daarna de schaamte van het verlaten.
Want nu ik mijn belofte in jouw gelatenheid vlij
wil ik onze verlangens opnieuw beschrijven in het heden,
misschien genezen we dan wel van het verleden…
esteban 9 september 2021