vaderloos.
jarenlang vroeg ik me af
wat moet ik nou met jou?
wil ik je in mijn leven?
blijf ik jouw ouderschap nog trouw?
ik weet je bent niet goed voor me.
en dat je niet voor mij kiest
maar wat als ik je nu laat gaan?
is dat niet veel te triest?
toch is voor mij de tijd gekomen
om je los te laten, vrij van mij
niemand kan je nu nog helpen
o, toch wel iemand,
maar dat ben jij.
je was nog steeds mijn vader,
al gedroeg je je niet zo.
steeds meer werd ik jouw "moeder"
voor kind zijn was geen tijd.
toch zal ik je laten gaan,
hoezeer het me ook spijt.
Jij hebt gekozen voor jezelf
je lijden en je drank.
ik hoop dat je je weg nog terugvind
en aan me denkt met dank.
ik weet dat het beter is,
maar waarom voel ik me dan zo fout?
misschien kan je het wel niet alleen
je bent denk ik al te oud...
ik wens je sterkte, doe je best
je hebt bij mij teveel verpest
ook ik kies nu dus voor mezelf
ik had het eerder moeten doen
maar toen was ik nog maar elf