Langzaam schreed ze langs de struiken Een glimlach dragend op haar blanke teint als een ode aan voldane jaren schielijk in het eerst verloren ochtendlicht Een mantel van sereniteit, van stilte en genegenheid viel langs haar frêle schouders tot de nevel die haar droeg Er was geen einde nog in zicht geen spoor van wroeging of verlangen die om haar zachte aandacht vroeg Volg de sterren, de lucht de zomer die aanhoudend als een vlinder in de armen van je liefde zucht Het is tijd.. Laat je gaan.. Ze sloot haar ogen en liep haar leven tot waar het ooit ook was gestart - Regenbogen worden in de zon geboren maar gaan nooit echt compleet verloren in een goed en welgevormd hart.. -