een ritme zonder schikken wij tuurden samen naar de einder ik zag nog zon en jij zei dat het donkeren al begon het zachte licht bescheen warm je gezicht jij rilde even alsof de kou je al deed beven wij zijn gaan lopen ieder in zijn eigen pas op een ritme waarin handen zich niet samen wilden schikken nog overbrugt mijn lach het niet meer kunnen raken onafhankelijkheid heeft met respect en niet met loslaten te maken wil melker 21/11/2014