het oneindige lijkt een fabel er is sterfte waar je ook kijkt het leven lijkt een lange ademzucht je weet wanneer iemand er is of vlucht volwassen ben je niet, eerder een kind je groeide op, waar het goed was thuis was het baken van vertrouwen toch was je wel eens onzeker de roddels zag je als een sprookje het oneindige werd helaas eindig je moest niks van je geboorte hebben het leven bleek helaas een grote klucht