bedelend loopt ze door de straten
soms krijgt ze wat
vaker niets
en wordt ze afgesnauwd
Toch zegt ze nooit iets boos terug.
Ze heeft geen huis, geen thuis meer
en over een toekomst
daar denkt ze niet eens meer na
Maar als ze erg moe en dorstig is
of pijn heeft in haar voeten
weet zij het plekje waar ze altijd welkom is
eenmaal daags een uurtje, of iets langer
daar zijn er vrienden, die haar blij en oprecht begroeten
Men weet daar zelfs haar naam
Dan lijkt het of ze minder gebukt loopt
dan krijgt haar afgematte blik een kleurtje
glanzen zelfs haar ogen weer
en breekt zelfs een lief lachje
rond haar tandloze mond
en heel voorzichtig drinkt zij haar warme koffie
of chocomelk, en rust er uit
Daar op de enigste plaats, waar ze zich thuis voelt
waar ze geaccepteerd wordt, zoals ze is
een vrouw, een mens, een vriendin
die meer dan welkom is
en niemand kijkt er op haar neer.
Ze is ook mijn vriendin.........
Het is de plek waar stilte, aandacht
en respect en warmte is.
Dappere Yvonne, eens was ook het leven
mooi voor jou.
Toen was je nog jong en blij.