Ze vroegen is er iets gebeurd dan ik knikte van nee mijn hart vergalloppeerde zich in het gebeurde mijn maatje opnieuw uitzaaiingen weer aan de chemo mijn broer en zwager kort na elkaar overleden mijn zus zo bedroefd je voelt mee je loopt mee je rent mee van hot naar her je probeert je eigen pijntjes te negeren je bent soms zo moe dat je zo maar in slaap kukkelt is er iets gebeurd, is er iets veranderd in je leven je zegt nee het is je immers zo geleerd niet klagen maar dragen dan zo heel even zet ik het op papier in de hoop dat ze het niet weten dat ik niet meer zo sterk ben daarna zal het weer beter gaan want zolang er hoop is doet die "leven" vertelt me net de fluistering van de wind