Pyramide Strijd Week 6 (14-02-’11) Ik hoorde heel het huilen slecht – de schoten sloegen stilte neer en meer dan dat was er daar niet, slechts schuilen schelden schuld- gevoelens van doelloos schieten in het rond tot weer een lichaam dood op de grond, want iedereen was zo levensmoe. Maar ik niet langer in gevecht; ik vluchtte naar het beter toe en ‘t zand geruild voor brede paden fietste ik door straten heen niet onverlaten bezaaid met lijken, maar verhard; vol van steen. Ik zag mezelf een gelukkig man zonder kogels en bommen hier maar ik burger slechts in tussen vette vogels en verdwaald verkeer want niemand wordt nog gehoord in wazig-glazig mensenmassa’s en die zogenaamde vredesduif werd net door de bus vermoord.