Machteloos afwachten ,
je lot in andermans handen .
Onmacht je zelf niet te kunnen verdedigen.
Wachten tot ze zwaaien met de scepter .
Het missen van de liefde van je naasten en al het mooie van wat de wereld te bieden heeft,
van wat eerst zo vanzelfsprekend was.
Hoop is wat mij nog rest.
De kans te krijgen omdat opnieuw te mogen zien en beleven. En dat ik dat elke seconde van de rest van mn leven zal koesteren als het meest waardevolle geschenk dat ik ooit zal kunnen krijgen.
Het besef dat eigenlijk dat het enigste belangrijke is wat je nodig hebt om echt gelukkig te kunnen zijn .De pure onbaatzuchtige liefde van je naasten en het geruis van de zee.
Dat is innelijke rust en zou daar alles voor over hebben .
Als ik nog maar krijg die ene kans om alles opnieuw te mogen zien en beleven.
En door dat te zien ik ook kan betekenen voor mijn naasten die ik zo lief heb, voor wat zij voor mij betekenen.