Hannahlodge troont fier
Boven ’t afrikaanse landschap uit.
Toch ruik ik nog de nacht
die zich losmaakt van de duisternis.
Ver klinkt nog vaag een laatste schreeuw
dan wordt het stil: de wereld houdt zijn adem in .
Een rode gloed, die de berg doet gloeien
als was ’t van binnen in,
verspreidt zich zacht vanaf de top,
doet als bij toverslag de natuur ontwaken.
Nog geeft de nacht zich niet gewonnen:
het morgenlicht wordt ras omfloerst
door ijle nevel die vanuit het dal
opstijgt en het prille licht een tijdlang
in zijn greep gevangen houdt.
Dra lost ook de nevel op:
het Afrikaanse avontuur begint opnieuw
als op de eerste dag, eonenlang geleden
En ‘k voel ook mij opnieuw herboren.
Rob