Waarom moet mij dit nu overkomen?
Vertwijfeld wanhopig moe gestreden.
Ze zien kapot gegane levensdromen,
een schaduwnet over hun ziel gegleden.
De pijn is echt,
tastbaar verscheurend wederkerend.
Men staat weer op en vecht,
of gaat ten onder vegeterend.
Ruzies die zinderen,
ergernissen uitgroeiend in haat en nijd.
Contacten verminderen,
vergetelheid naar verloop van tijd.
De oplossing is voorhanden,
onder smoesjes diep verborgen.
Want als we bij ons gevoel belanden,
is er een toekomst dus een morgen.
Niemand kan ons met kwaad bestrijken,
als we het zelf niet laten geschieden.
Onze medemens is een spiegel om te kijken,
hoe we ons eigen onkruid kunnen wieden.
dit gedicht is geschreven door www.silviebb.tk