De mooie ogen, die mij zo doordrongen...
De manier van wandelen, die mij zo deed blozen...
Woorden...
die bleven steken in mijn keel...
woorden die ik er niet uitkreeg...
Daar zat jij dan, in diezelfde wagon als ik...
toch was je zover weg...
maar ook zo dichtbij...
Ik stond minutenlang naast je stil...
maar meer dan een blik kon ik je niet geven...
Toch voelde je zo warm aan...
zo intens...
ook al stond ik een meter van je vandaan...
Je blik, die mij al mijn problemen deed vergeten...
je stap, die zo in mijn geheugen staat...
je beweging, die mij zo aansprak
zal ik nooit vergeten...
want met die jongen die ik toen zag...
zal ik ooit ook irl een vriendschap hebben...