Zien hoe je werd geboren deed me huilen,
ik was eerst onzeker, maar wil met niemand meer ruilen.
Jouw lach als ik thuiskom, jouw gebrabbel als je me ziet,
Zelfs na een drukke dag ben jij het, waardoor ik weer van het leven geniet.
Je bezorgt ons zorgen als je weer ens iets gevaarlijks doet,
we helpen je dan om te laten zien hoe het wel moet.
Maar die kleine oortjes van jouw, ze schijnen nog niet te werken,
want je doet het steeds weer, en als je valt laat je je pijn niet merken.
Alleen als je moe wordt, kruip je tegen ons aan,
alleen als je moe wordt laat je je helemaal gaan.
Je komt naar ons toe en brabbelt weer in jouw eigen taal,
maar je maakt het ons duidelijk al zijn de woordjes nog zo bazaal.
In onze armen sluit je je ogen, laat je je gaan,
dan ben je zo moe, maar tevens ook helemaal voldaan.