Ik voel me zo anders dan anderen,
en ik weet niet hoe ik dat kan veranderen.
Ik heb heel veel meegemaakt,
en veel mensen zijn er door geraakt.
Maar ook heel veel mensen weten het niet,
ik wil niet dat ze weten van mijn verdriet.
Ik wil geen medelij,
niet dat ze zeggen, kijk dat meisje met die problemen is zij.
Ik wil gewoon zijn, net als andere mensen,
en als ik een wens mocht doen dan zou ik dat ook wensen.
Maar wensen worden niet vervuld,
ook al heb je nog zoveel geduld.
Je moet zelf een uitweg proberen te vinden,
jezelf met iemand verbinden.
Verbinden met iemand die je helpen kan,
misschien een vrouw of juist een man.
Maar die eerste stap zetten,
is zo moeilijk, ineens mensen die op je letten.
Mensen die van je verdriet afweten,
je gedachten zijn dan niet meer te meten.
Je vraagt je af of je er goed aan hebt gedaan,
of dat je misschien een andere weg in moest slaan.
Maar je denkt laat ik het toch maar proberen,
ik kan later toch wel weer terugkeren.
Terugkeren naar mijn verleden,
en niet naar mijn heden.
Terug naar de tijd dat ik nog genoot van het leven,
ook al is het maar voor heel even.
Maar ik weet dat, dat waarschijnlijk nooit zal gebeuren,
zelfs niet als ik de hele tijd blijf zeuren.
Ik moet er maar het beste van maken,
ook al zal dat de gevoelens van veel mensen raken.
Wat zou ik toch graag willen dat ik zou veranderen,
en dan net zo zou zijn als de anderen.