Mijn opa heeft 3 maanden in het ziekenhuis gelegen.
Hij mocht er uit 11-08-2002 het was voor ons een zegen.
Opa oma en papa de tranen ontstaan.
We hebben spullen gepakt en zijn daar weggegaan.
Lekker heel snel naar huis.
Lekker op bed ff voor de buis.
Voor oma worden het nu moeilijke dagen.
Even de tijden doorzagen.
Hier moeten we ff snel doorheen.
Tot opa weer alles zelf kan, op de been.
We moeten jullie nu even steunen.
Zonder weer te zeuren of kreunen.
Opa moet nu weer opnieuwe beginnen.
Nieuwe woorden, nieuwe zinnen.
Maar het maakt allemaal niks uit.
Mijn zinnen zijn luid:
Weet at ik van jullie hou.
Je was sterk en pakte het touw.