De spiegel van men ziel bevalt me echt niet, ik wou dat ik hem gewoon kon weggooien, hem in duizenden fragmenten kon breken, want ik voel me zo debiel.
Jaren als los zand door mijn vingers weggespoeld, ik blader nu door mijn leven als een leeg kladboek!
Ik heb er echt niet veel van gemaakt, "van het leven" maar het heeft me wel diep geraakt.
Doelloos heb ik jaren rondgehangen, maar wel met een intens verlangen.
Zoals de meeste mensen gewoon gelukkig te zijn, het lijkt me heel fijn.
Maar is het allemaal wel zo, is het voor de meeste mensen geen schijn, is het geen show?
Doen ze niet zoals ik, verstoppen ze hun zorgen en verdriet niet achter grappen en een lach, ik denk het wel, want ik doe het elke dag!
Nu diep van binnen ben ik me beginnen af te vragen, leef ik nu voor mezelf, of om anderen te behagen?
De gulden middenweg, die moet ik nu vinden, het leven zelf zal het me wel doen ondervinden.
Gewoon te geven en te nemen, aan het leven zelf is deelnemen.
Dat is wat ik moet doen, dan heb ik weer een doel.
Het geluk zal dan wel komen, ik blijf er in elk geval van hopen en dromen!