Elke dag opnieuw zet ik al mijn gedachten en gevoelens op papier, ook al ben je nu ver van hier!
Het leven gaat nu stilletjes voorbij en elke dag besef ik "nu is er geen wij".
Ik moet me inhouden om je gewoon niet te schrijven, je gewoon vertellen dat ik je zo hard mis, want jij was voor mij wat de zon is voor de natuur, zij doet met haar warme stralen altijd de natuur weer groeien, elke bloem laat ze bloeien.
Jij was voor mij als water voor een vis!
Ik hoor en zie je nu niet meer en geloof me dat doet zeer.
Mijn hart schreeuwt het uit, maar het zijn woorden zonder geluid.
Ik hoop echt dat het nu wat beter met je gaat, want ik ben niet kwaad.
Al begrijp ik niet waarom jij je nu in een stilzwijgen huld, hier treft niemand schuld!
Misschien in een andere tijd of op een andere plaats was het allemaal anders gegaan, dan waren we nog te samen heel spontaan.
Het liefst van al zou ik je nu willen bellen, en het gewoon uitroepen, hoeveel ik wel van je hou, maar ik laat het en denk nu alleen maar stilletjes aan jou!