Donkerrode stilte gevuld met witte klanken
uitdaging van cartooneken, graag aangenomen zelfs
Het vuur sprak voor zich,
Geen woorden,
Of geluiden,
Konden de eeuwige
Stilte verbreken,
Het was de donkerrode stilte,
Die de hel altijd heeft bezeten,
De stilte die ieder ander,
Tot waanzin zou drijven,
Alleen het gezang,
Van de stemloze,
Engel kan de stilte,
Tot een einde roepen,
En op de dag dat de aarde verdoemt was,
Te leven in de donkerrode stilte van de hel,
Opende ze schoon haar gouden vleugels,
Zong met haar fonkelende stem,
En bezorgde de donkerrode hel,
Voor eeuwig haar zuivere witte klanken