Vroeger was alles anders, maar daarom niet beter.
Als ik in de spiegel keek, zag ik niet mij.
Ik zag wat ik dacht.
Dat lelijke, stille meisje dat iedereen haat.
Niemand die iets met me te maken wou hebben.
Maar dat begint te verdwijnen, nu zie ik meer en meer, wat er echt is.
Op sommige momenten steekt de oude ziekte terug de kop op.
En vervaagt het goede beeld weer tot het slechte.
En je merkt het wel, want ik ben weer stil.
En elke keer weer vraag je waarom ik zo stil ben.
Op zo'n moment twijfel ik weer aan mijn persoonlijkheid.
Ik ben niets in vergelijking met de andere meisjes die je kent.
Ze zijn anders, mooier, beter, …
Maar ik ben je beste vriendin, niet zij.
En dat weet ik wel, alleen vergeet ik het soms.