Onevenwichtig balanceer ik
Op de scherpte van haar ogen
Op de gevoeligheid van zijn hart
Op de rand van mijn eigen gevoel
Ik weet dat ik zal vallen,
bewaar toch mijn evenwicht
tegen beter weten in
Ik weiger om te plooien
maar zo word ik kwetsbaarder dan ooit
want als plooibaarheid verdwenen is
blijft enkel breekbaarheid over
.....
Dus ik val
door de breekbaarheid
in stukken uiteen
op de grond