Ik loop zo hard als ik kan, maar weet echt niet meer waarheen.
De stilte is mijn harde metgezel, " ik met mezelf, alleen" .
Af en toe kijk is nog achter mij, maar toch het liefst gewoon naar de toekomst met de blik vooruit.
Het geloof is er en zal nooit verdwijnen, echte liefde bestaat en dat is mijn besluit.
Maar ik kom niet waar ik wezen wil, in mijn hart blijft het kil.
En echt ik wil niet veel in dit al zo harde leven, alleen een liefde met wat geven en nemen.
De zachte tedere streling van een warme hand door mijn haar, het mooiste gebaar.
Twee zielen die elkaar begrijpen, die voor niemand anders zouden bezwijken.
Een liefde met vriendschap,trouw en eerlijkheid, en vooral niet te vergeten heel veel tederheid.
Dat is wat ik zoek in dit leven, zoals ieder ander mens.
Voor iedereen in dit leven de grootste wens!