Eindelijk,
lang over na gedacht,
maar nu zet ik de stap.
Ik weet,
het is een grote stap,
en ik heb maar kleine benen.
Maar ik ga het halen.
Stap voor stap,
klim ik omhoog.
Zie het als een trap
die je naar 't geluk brengt.
Ik weet nu,
dit kan ik niet alleen.
Ik wist het al,
maar wou het niet zien.
Nu durf ik het aan.
Maakt me niet uit,
wat ik moet zeggen,
of moet doen.
Ik laat me niet zomaar
meer uit de weg slaan.
Ik ben het zat,
om elke dag een vreemde
voor mezelf te zijn.
Ik ga hulp zoeken,
weet nog niet hoe
en waar.
Maar ik wil niet meer leven,
met deze verschikkelijke pijn.
Ik word gelukkig!