Over woorden, de herfst en jou.
Woorden vallen van de boom, moedertaal,
in rood, geel, groen en indigo.
En het vaderland vergrijst, bewijst,
het wolkendek over de vezels van papier.
'Wat valt er nog te zeggen?',
is mijn gebruik van het eind der alfabet.
Het resterend geschrijf zijn synoniemen.
Liefde is een dief geweest, en blijft,
om de waren te helen, aan de vrouw
te brengen. De lucht om haar
is zonder zuurstof, de wind fluistert
niet meer (Ik wel: 'Je bent koud')
maar fluit me wel nog na. Wat valt er
in 's hemelsnaam nog te zeggen? Niets nieuws,
met maar zesentwintig letters
en één uitgeput vijfletter-woord.
Woorden vallen van de boom, liefde,
in wit, wit, wit en herhalingen.
De hectaren van het bed vergrijzen nog niet,
het ziet er goed uit naast dit blad.