Je had mij verlaten,
zonder te vertellen waarom,
waarom je mij zo achter liet heel alleen op de wereld,
ik voelde mij eenzaam en ontroostbaar.
Het dierbaarste van mijn leven was ik kwijt,
waarschijnlijk door domme streken uit te halen.

Je vertelde dat het nooit meer goed zo komen,
zowel als vriendschap of als lief.
Hoeveel tranen heb ik niet gelaten gedurende twee lange maanden.
Ik zag het echt niet meer zitten,
alles was zwart rondom mij.

Je kwam opeens naar mij en zei ik wil terug vrienden worden,
je geloofde mij wat ik je vertelde,
je stond aan mij kant,
zelf kon ik het niet geloven maar het is werkelijk zo.
Je gaf mij complimentjes en excuseerde je zoveel keren dat je maar kon.
Die avond heb ik weer zitten huilen,
maar deze keer was het niet van verdriet maar van geluk.

Ik kan het moeilijk geloven dat jij voor een stuk terug bent gekomen.
In het diepste van mijn hart zie ik je doodgraag meer en meer.
Nu ben ik benauwd van het je te vertellen,
ik wil jou geen tweede keer verliezen,
dat zal ik niet aankunnen.
Ik wacht nog even af,
eerst beste vrienden worden,
want dat hoop ik echt,
en als we mekaar nog echt graag zien,
dan zullen wij tesamen weer één vormen.