Drie goeie maanden hebben we samen gebracht,
we vormden één,
ik kan het niet vergeten,
hoe mooi het leven toen was.
Nooit was ik zo gelukkig geweest,
zelf kende ik dat woord niet.
Onverwachts,
wat ook het leukste was,
kwam jij zomaar in mijn leven terecht.
Je deed,
mijn dag schijnen,
mijn lippen aan de jouwe voelen,
mijn hart kloppen,
alles was niemand mij kon laten voelen.
Het was een raar gevoel,
een tof maar ook maar bangelijke gevoel.
We dachten allebei dat het eeuwig ging duren.
Nu is het voorbij,
we zijn kennissen,
en moeten nog veel tijd en stappen zetten om beste vrienden te worden,
maar ik geloof erin.
Ik weet niet wat de tijd mij zal geven,
maar door seconden, minuten, uren, dagen, maanden en jaren te laten gaan,
zal ik antwoorden vinden op de vragen,
ik zal veel geduld nodig hebben,
maar het zal me lukken.