Lieve Maaike,

Ik dacht dat het voorbij was,
Dat je je plek gevonden had.
Niet meer alleen, meer in de groep,
Dat ’t over was met het geroep.
Niet meer dat gepest, niet meer die pijn,
Ik dacht dat alles was,
zoals het eigenlijk hoort te zijn.

Ik heb me zo vergist,
Dacht dat ik het wist.
Vandaag was je er niet,
Je had teveel verdriet.
Ik had iets moeten doen,
Ik heb je weg zien gaan.
Maar echt, het drong niet tot me door.
Ik heb het fout gedaan.

Je liep mijn leslokaal binnen,
Om vol moed aan de Duitse les te beginnen.
Ik stond in de gang, ik heb hallo gezegd.
Even later liep je weer langs,
Regelrecht naar het toilet.
Ik ben mijn les begonnen,
Zonder dat jij er was.
Ik dacht: het duurt maar even
Ze komt zo weer in de klas.

Je bent niet gekomen,
Ik zag je later ook niet meer.
Waarschijnlijk ben je weggevlucht
Want al die vernederingen red je niet meer.
Ik heb het niet gezien, ik stond op de gang.
Ik heb ook niets gehoord, en dat maakt mij zo bang.
De jongens van je klas,
Wat hadden ze een pret.
Het was ze weer opnieuw gelukt,
Ze hadden je weer een hak gezet.

Maaike, zeg me wat te doen.
Deel toch je verdriet.
Hoe kom ik nu dichterbij?
Alleen, meiske, red jij het niet.
Ik wil helpen, maar weet niet hoe.
Maaike, woensdag stap ik naar je toe!