Wouw wat gek om achter een scherm van glas en evolutie waar te nemen dat er zoveel poezie bestaat.
Vooral als je verdwaalde ziel op zoek is naar tederheid en hoop naar een warme ziel die kan voelen en begrijpen hoe zeer het doet als je in de steek bent gelaten door degene die je hart zo warm gemaakt heeft zodanig heet en zelfs niets besefend dat je zo hoog in het rood kon gaan maar nu is er geen rood of warmte meer er is zelfs geen zin meer met een punt want je wil geen einde meer in je leven je wil dat het allemaal terug komt maar dat bestaat niet want men hart is kouder dan blauw dan de diepste oceaan die ooit heeft bestaan