Het wordt koud, heel koud
de liefde verkoeld, al is ze nog zo oud.
Vroeger vroeg ik me af wat er zou gaan gebeuren,
als ik vreemd in een andere stad stilletjes liep te treuren.
Mensen lijken elkaar niet meer te willen helpen,
niet meer te willen begrijpen.
Door alle drukte staat het eigen belang al tijden boven aan,
te druk met je eigen ding, want als je niet hard genoeg loopt dan val je om, denk je, denken we allen...
Maakt het nou werkelijk uit wie we zijn?,
is een huilende dakloze niet even erg als een huilend kind?
is er verschil in het gewicht van verdriet, weegt dat van je zelf nou altijd zwaarder?
Is het soms pijn gaan doen om die ander te helpen, Ben je zelf ooit zo bedrogen dat je die ander nooit meer ziet staan?
Wat is het dan wat je zo belangrijk vindt, wat is dan eigenlijk je geluk?
Wat kan toch die lach betalen die jij op dat andere gezicht hebt veroorzaakt?
Liefde is alles wat we hebben....de rest plakt er maar een beetje aan vast....maar als we weer gaan kan ook die plakzooi niet mee, toch met liefde wordt je weer in je kist gelegd....
Trijman