de avond kan gedachten kleuren
voelen wat kwetsbaarheid is
grauwgrijze twijfel vol heldengemis
laat stil de eenzaamheid geuren
vluchtig proeft haar stem en koel
haken de woorden in de lucht
zweven dwalend als een vlucht
verhullend het angstige gevoel
ook jij voelt nietigheid trillen
in huid en haar, herinnering
kwetst toekomst vol schemering
zodat licht de pijn doet gillen
oren staren het verleden aan
verdoken in onmogelijk zin
kent liefde aarzelend begin
van ogen die de pijn verslaan
spreken teder tot verloren hoop
vol kijken en jezelf verliezen
en dan terug te vinden
in een ander
die je gedachten binnensloop