al die tijd had ik me verheugt om samen met jou in de kou te zitten
samen naar buiten kijken hoe de sneeuw vlokken zouden vallen
maar tegen de tijd dat bladeren vielen en de wind begon te guren
maakte jij me duidelijk dat de zomer voor bij was en de liefde ook
tranen die vielen op de vochtige grond konden de warmte niet terug halen
vervlogen tijden die strepen maakten in de lucht en de zon niet door lieten
herrineringen die vervaagden en plaats maakten voor pijn met jou missen
de wind waait door mijn haren en neemt mijn gedachten mee van hier
ik verlangde naar het moment dat we konden vieren dat we zo lang samen waren
de sneeuw zal ook dit jaar weer vallen maar anders dan ik had gedacht
ik zal er naar kijken en denken aan de tijd dat ik er naar verlangde
vervlogen tijden die bevroren zijn als witte druppels oneindig veel voor altijd
wij lijken niet meer op sneeuw
Elizabethh: | Woensdag, januari 19, 2005 19:05 |
Je gedicht, je woorden, je gedachtes, je verdriet en je verlangens, die nu niet meer zijn...of toch wel stikkem bestaan.. Wat heb jij dat mooi verwoord met Sneeuw.. Je hebt zo een zacht hartje en zoveel liefde en zo puur net als een kristalen sneeuw die naar beneden valt.. Hoop dat liefde je weer vind en je voor altijd gelukkig maakt, want daarvoor, daarom leven we eigelijk. liefs Elizabethh |
|
cootje28: | Zaterdag, december 21, 2002 13:38 |
Geranne, echt een heel mooi gedicht.Ik herken er echt mezelf in!Heel toepasselijk in deze dagen! Echt heel goed!! afz. cootje | |
Hans Winter: | Zaterdag, november 30, 2002 01:49 |
waar ik sneeuw verwachtte was er niets dat de hagel zou verzachten. groetje, hans |
|
Auteur: violetangel | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2002 | ||
Thema's: |