Als de stilte tussen de bloemen
in je abstract tuintje
voelbaar je hart wil bezitten
ontsteekt de hemel het vuur
en weerlicht je innerlijke strijd
tot een drijfnat tuintje
waar regen niet meer dan tranen zijn
die nimmer je ogen zullen verlaten
je moet staan in een overvolle trein
mensen dringen en duwen je opzij
maar jij ziet de zon staan
kruipt nog eens wat dichter op hen
want deze warmte schept kracht
die je dag vol drukte rust geeft
met controle overzie je de ander
kunt hen raken zonder inspanning
weet zelfs de antwoorden op vragen
die nog gevraagd moeten worden
draagt men je op de schouders
van innerlijke waardering
ben jij de zon van ieder ander
zonder je eigen zon te zijn
keer op keer drijf je weg
op de kleine stroompjes water
in je eigen innerlijke tuintje
waar je bloemen sterven
door een overvloed aan zout water
die je ogen niet kunnen verlaten
de ander is je verlangen
anderen mogen niet verlangen
naar jou
het beeld van jezelf is vervormt.
29-11-‘02/10:16
Sheena: | Zaterdag, november 30, 2002 02:30 |
auw ... ;-) oke oke .. die wijsheid nemen we dan maar mooi ff mee ... Sheen |
|
Frummel: | Vrijdag, november 29, 2002 13:01 |
Wow.. Báámmm.. Raak voor meerdere onder ons denk ik.. Liefs, een stil geworden Frummel.. |
|
blommeke: | Vrijdag, november 29, 2002 12:13 |
Soms kun je niet anders dan alleen maar nemen, sta jezelf dat toe, het evenwicht volgt vanzelf weer, in de loop der tijd,.... een mooi gedicht over de worsteling met het leven, zoals ik het lees, Blom |
|
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2002 | ||
Thema's: |