Optimisme verdrijft somberheid
Ik voel me weer eens somber
En buiten wordt het alweer donker.
De schemering valt in
Ik mis de geen die ik bemin
Een hand een lief gebaar
Een kus een aai door m’n haar.
Een hevige innige zoen
Konden we dat in werkelijkheid maar eens doen
We hebben beiden onze wegen
Maar via chatten kwamen wij elkaar tegen
Wij willen er zijn voor elkaar
Al vinden anderen dat soms toch wel raar
Ik voel je liefde, warmte en je hand
En dat geeft ons die bijzondere band.
We laten elkaar niet vallen
En willen ons leven niet verknallen
Met wat vreugde en gein
Kunnen wij optimistisch zijn.
En buiten wordt het alweer donker.
De schemering valt in
Ik mis de geen die ik bemin
Een hand een lief gebaar
Een kus een aai door m’n haar.
Een hevige innige zoen
Konden we dat in werkelijkheid maar eens doen
We hebben beiden onze wegen
Maar via chatten kwamen wij elkaar tegen
Wij willen er zijn voor elkaar
Al vinden anderen dat soms toch wel raar
Ik voel je liefde, warmte en je hand
En dat geeft ons die bijzondere band.
We laten elkaar niet vallen
En willen ons leven niet verknallen
Met wat vreugde en gein
Kunnen wij optimistisch zijn.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: janmaarten | 
|
|
| Gecontroleerd door: Dodo | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2002 | ||
| Thema's: | ||