toen ik in de spiegel keek
zag ik mijn bleke spiegelbeeld
een gezicht vol twijfelheid
een gezicht dat moe is van al deze strijd
een gezicht denkend en met nog heel veel open vragen,wat maar
aan mij blijft knagen,
ogen zo dof als maar wat,beetje bij
beetje word ik dit allemaal zat,
een gemaakte glimlach om mijn mond,
dat was wat ik zag toen ik voor de spiegel stond,
ik schrok van mijn eigen spiegelbeeld,het werd me teveel,
tranen kwamen uit mijn ogen,
zelfs mijn spiegelbeeld werd nat,
voelde de intense pijn in mijn hart,
toen heb ik mijn spiegelbeeld gebroken,en wist vanaf dat moment dat het nooit echt meer goed zal komen,
mijn tranen bleven komen,voelde ze wel maar zag ze niet,ik had zoveel verdriet,..zoveel pijn,om iets wat ik mis en dat nooit echt van mij zal zijn......