Het leven is soms zwaar voor instellingskinderen,
eerlijk waar ik voel me bij de minderen
ik weet vaak niet wat te doen?
zijn we echt mensen zonder fatsoen,
er zijn veel kinderen die pech hebben en daar hoor ik ook bij,
wanneer komt er een oplossing voor de andere kinderen en mij,
we hebben moeilijk dagen,
en hebben ook veel te verdragen,
de meesten mensen denken:die kinderen redden het wel,
maar soms voelen we ons in de hel,
ook al hebben de jeugdrechters en opvoeders het beste met
ons voor,
ze onderschatten alles ze denken:alles komt wel goed hoor,
maar het lukt nie altijd,
is dit een superverwijt???
we hebben ook een hart,
maar de buitenwereld maakt me verward,
als je zegt ik woon in een instelling,
kijken ze je vies aan,
en vragen wat heb jij uitgespookt?,
terwijl velen misbruikt zijn geweest,mishandeld,
dan zeg ik mens ga kakken ik heb niks verkeerds gedaan,
maar wij instellingskinderen mogen de moed niet opgeven,
en weten wij gaan nog fijne dingen beleven!!!
dit heb ik 4jaar geleden geschreven toen ik 15 was,ik zat toen in een kinderpsychiatrie,
sorry dat ik schrijf:instellingskinderen ik weet dat het geen mooi woord is.........